گروه سیاسی: دکتر محمدجواد ظریف (متولد ۱۷ دی ۱۳۳۸ در تهران) دیپلمات ایرانی و وزیر امور خارجه کنونی و همچنین عضو شورای عالی جمعیت هلال احمر جمهوری اسلامی ایران است. ظریف به مدت ۵ سال (از ۱۴ مرداد سال ۱۳۸۱ تا ۵ تیر سال ۱۳۸۶) سفیر و نمایندهٔ دائم جمهوری اسلامی ایران در سازمان ملل متحد بوده است. وی بیش از سایر وزرای دیگر در تاریخ انقلاب اسلامی در صحن مجلس و در کمیسیون امنیت ملی حاضر شده است و درباره مسائل گوناگون به نمایندگان پاسخ داده است. وی از این لحاظ رکورددار است.
تحصیلات
ظریف در سال ۱۳۵۵ با ویزای دانشجویی به آمریکا رفت و لیسانس و فوق لیسانس روابط بین‌الملل و کارشناسی ارشد مطالعات بین‌المللی در ۱۹۸۱، ۱۹۸۲ و ۱۹۸۴ (۱۳۶۰، ۱۳۶۱ و ۱۳۶۳) از دانشگاه ایالتی سان فرانسیسکو و دانشگاه دنور گرفت و پس از آن تحصیلات خود را در مقطع دکترا ادامه داد.
او از سال ۵۷ تا ۵۹ مشاور سرکنسولگری ایران در سانفرانسیسکو و بعد از آن تا سال ۶۱ مشاور سیاسی، رایزنی و کارداری نمایندگی ایران در سازمان ملل بوده است. پس از گذراندن آزمون جامع دکترایش در ۱۳۶۴، اداره مهاجرت ایالات متحده، روادید او را باطل کرد و او سه سال بعد از راه دور تحصیلات خود را تکمیل کرد و دکترای حقوق و روابط بین‌الملل در ۱۹۸۸ از دانشگاه دنور دریافت کرد.
دبستان و دبیرستان علوی - تهران، از سال ۱۳۴۵ تا ۱۳۵۵
دیپلم کالج مقدماتی درو - سانفرانسیسکو، از سال ۱۳۵۵ تا ۱۳۵۶
کارشناسی روابط بین‌الملل دانشگاه ایالتی سانفرانسیسکو، از سال ۱۳۵۶ تا ۱۳۶۰
کارشناسی ارشد روابط بین‌الملل دانشگاه ایالتی سانفرانسیسکو، از سال ۱۳۶۱ تا ۱۳۶۲
کارشناسی ارشد مطالعات بین‌المللی دانشگاه دنور، از سال ۱۳۶۲ تا ۱۳۶۳
دکتری مطالعات بین‌المللی دانشگاه دنور، از سال ۱۳۶۳ تا ۱۳۶۷
ارتباط گسترده با جامعه آمریکا
وی به اقتضای حضور و همچنین فعالیت دیپلماتیک طولانی مدت در آمریکا، ارتباط گسترده‌ای با جامعه آمریکا و محافل سیاسی و علمی این کشور داشته است. روزنامه هرالدتریبون، در مقاله‌ای به قلم «وارن هوگ»، به حضور گسترده محمد جواد ظریف در مجامع عمومی آمریکا اشاره می‌کند:
«محمد جواد ظریف به اندازه‌ای در دانشگاه‌ها، محافل عمومی سیاسی و اجتماعی حضور پیدا می‌کند که لیزا اندرسون، رئیس دانشکده امور بین‌الملل دانشگاه کلمبیا از وی پرسیده است که آیا قصد شرکت در رقابت‌های انتخاباتی آمریکا را دارد؟»
ظریف در کتاب خاطراتش که به نام «آقای سفیر» منتشر شده است، درباره انتخاب او برای سمت نمایندگی دائم جمهوری اسلامی در سازمان ملل می‌گوید: «فکر می‌کنم در بهمن ماه سال ۱۳۸۰ بین من و آقای دکتر خرازی برای رفتن به نیویورک توافق صورت گرفت. ظاهراً آقای دکتر خرازی نیز همان موقع موضوع اعزام من را به رهبری هم گفته بودند. بعدها رهبری به من فرمودند که همان روز من به آقای حجازی گفتم که بهترین گزینه برای نیویورک شما هستید؛ اما بگذارید روند معمول وزارت خارجه طی شود. وقتی که رسماً به ما معرفی شدید، شما هم رسماً موافقت کنید... همچنین نکاتی را که برای مأموریت لازم بود یادآوری کردند. از جمله نکته‌ای را فرمودند که من در همه کلاسهایم برای دانشجویان گفته‌ام. به من فرمودند حتی اگر در موردی یقین داری که دیدگاهت ۱۸۰ درجه با من مخالف است، وظیفه داری دیدگاهت را بگویی. حتی ایشان مطرح کردند که این یک وظیفه شرعی است. بحمدلله من نیز همیشه این کار را انجام دادم.»
وی همچنین در دوره‌ای که سفیر ایران در سازمان ملل متحد بود روابط نزدیکی با گری سیک عضو پیشین شورای امنیت ملی آمریکا و استاد علوم سیاسی دانشگاه کلمبیا داشت. سیک در مصاحبه‌اش با کامبیز حسینی مجری برنامه پولتیک گفت: «نخستین بار حدود ۱۰ سال پیش دیدمش و برای شام به منزل او رفتم و در ملاقات نخست او را آقای سفیر خطاب کردم و او به من گفت نه!، جواد صدایم کن.»
کارنامه پنج ساله نمایندگی در سازمان ملل متحد
دستیار ارشد وزیر امور خارجه
معاون حقوقی و بین‌المللی وزارت امورخارجه و مشاور سرکنسولگری در سانفرانسیسکو
ریاست کمیسیون فرهنگی- یونسکو
ریاست کنفرانس آسیایی نژادپرستی و تبعیض نژادی
عضویت گروه شخصیت‌های برجسته گفتگوی تمدن‌ها
ریاست کمیسیون خلع سلاح ملل متحد – نیویورک
ریاست کمیته متخصصین گفتگوی تمدن‌ها – جده
ریاست کمیته سیاسی دوازدهمین اجلاس سران عدم تعهد – دوربان
سمت‌ها
عضو گروه شخصیت‌های برجسته زمامداری جهانی
سخنگویی هشتمین اجلاس سران کنفرانس اسلامی تهران
ریاست کارشناسان ارشد هشتمین اجلاس سران کنفرانس اسلامی تهران
ریاست کمیته سیاسی هشتمین اجلاس سران کنفرانس اسلامی تهران
ریاست کمیته حقوقی مجمع عمومی ۴۷ ملل متحد – نیویورک
قطعنامه ۵۹۸ شورای امنیت
در سال ۱۳۶۶ که جنگ ایران و عراق ماه‌های پایانی خود را سپری می‌کرد و فشارهای بین‌المللی بر ایران به منظور پذیرفتن متن اولیه قطعنامه ۵۹۸ شورای امنیت به اوج رسیده بود، تیم مذاکره‌کننده ایرانی سعی داشت بجای درج مفادی که انتظارات ایران را برآورده نمی‌کرد، بندهایی از طرح اجرایی دبیرکل سازمان ملل متحد(خاویر پرز دکوئیار) را جایگزین نماید. نوشتن نامه این درخواست رسمی به محمدجواد ظریف، تنها دیپلمات ایرانی وقت مسلط به زبان انگلیسی در نمایندگی ایران در سازمان ملل متحد گماشته شد تا بتواند مفهوم مورد نظر ایران را به شفافی بیان کند. ظریف نیز با انتخاب کلمات مناسب، توانست نامهٔ موردنظر ایران را تنظیم و در بین کشورهای عضو منتشر کند. این درخواست که با افزودن آن به قطعنامه ۵۹۸ شورای امنیت موافقت شد، در وزارت امور خارجه ایران به «Tantamount Letter» مشهور شد.
| وزیر امور خارجه ایران در یک نگاه | |
|---|---|
|
مشغول به کار ۲۴ مرداد ۱۳۹۲ – تاکنون |
|
| رئیس‌جمهور | حسن روحانی |
| پس از | علی‌اکبر صالحی |
| عضو شورای عالی جمعیت هلال احمر جمهوری اسلامی ایران | |
|
مشغول به کار ۹ شهریور ۱۳۹۲ – تاکنون |
|
| رئیس‌جمهور | حسن روحانی |
| سفیر و نمایندهٔ دائم ایران در سازمان ملل متحد | |
|
مشغول به کار ۱۴ مرداد ۱۳۸۱ – ۳ مرداد ۱۳۸۶ |
|
| رئیس‌جمهور |
سید محمد خاتمی محمود احمدی‌نژاد |
| پس از | محمدهادی نژادحسینیان |
| پیش از | محمد خزاعی |
| معاون وزیر امور خارجه | |
|
مشغول به کار ۲۱ تیر ۱۳۷۱ – ۱۳ مرداد ۱۳۸۱ |
|
| رئیس‌جمهور |
اکبر هاشمی رفسنجانی سید محمد خاتمی |
| پس از | محمدجواد لاریجانی |
| پیش از | احمد نعمانی |
| اطلاعات شخصی | |
| تولد |
۱۷ دی ۱۳۳۸ (۵۵ سال) تهران، ایران |
| گرایش سیاسی | مستقل - نزدیک به اصلاح‌طلبان |
| محل تحصیل |
دانشگاه ایالتی سان فرانسیسکو دانشگاه دنور |
| کابینه | دولت یازدهم |
| امضاء |  |
